Van cracker cricket tot yoghurtdiefstal
Blijf op de hoogte en volg Jet
19 April 2014 | Nieuw Zeeland, Wanaka
Na 3000 kilometer heb ik mijn trouwe 4wieler weer ingeleverd en is het tijd voor een update vanuit het vliegtuig richting Adelaide.
Nieuw Zealand was ontzettend wijds, leeg, nat, winderig en vooral Schitterend! Vol met bijzondere mensen, vrolijk en relaxt. Zo ontmoette ik Richie, een muzikant en uiterst vriendelijke Australiër. Nadat hij voor mij gitaar gespeeld heeft vraagt hij om Maggie gedag te zeggen, 150 km verderop. Waar precies? Bij die grotten office, ze is er altijd, komt goed....
Bij de grotten office staat alleen een man achter de balie. Ik kijk cool en vertel hem op zoek te zijn naar Maggie. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is verteld hij dat ik pech heb, ik ben haar huis net voorbij gereden en ze is vrij vandaag, ik kan wel een briefje achterlaten. Hij drukt een pen en een briefje in mijn handen. Ok, nu scoorde ik altijd slecht voor Engelse brieven, maar deze is een meesterwerkje geworden: een glimlach en een warme groet doorgeven is altijd leuk om te doen.
En dan was er De Chinees. 'S ochtends vroeg klom ik in de watertaxi om gedropt te worden in het Abel Tasman National Park om vervolgens weer terug te lopen langs hagelwitte stranden, azuurblauwe zee en een schitterende zon (ook 1 keer weergeluk gehad :)). In de boot zat De Chinees. Duidelijk herkenbaar aan het geklik van zijn camera. Nu was het een tamelijk unieke taxitrip inclusief zeehonden, pinguïns (echte!!) en de gespleten rots, maar toch. Halverwege riep de chauffeur 'Wie moet ik hier vanmiddag weer ophalen?' Klik - Klik .... 'Wie moet ik hier vanmiddag ophalen?' Klik - Klik .... Ok! Hij wees richting De Chinees, jij wordt vast weer opgehaald hier! 'De Chinees sprak prima Chinees, kon klikken en knikken in onnavolgbare richtingen en had een papier in zijn hand met een kringel en '4pm' Juist. We waren eruit en konden verder. Bij de volgende drop off ging iedereen aan land en kon de wandeling beginnen. De Chinees liep verstrooid rond, plastic tasje met eten, fles aan een touwtje om zijn hals, nog een tasje, en nog een onbeduidende harmonica fles aan zijn tas, en voortdurend 'Klik - Klik' struikelend over de eerste steen op het pad. Ik heb hem nog op zijn eigen foto toestel vastgelegd en geprobeerd uit te leggen dat dat water dat hij uitgekozen had niet om te drinken was zoals het rode kruis aan gaf en ben aan de wandel gegaan. Terwijl de chauffeur ons na riep om vooral op De Chinees te letten stierf het geluid van Klik- klik langzaam weg.
Na mijn wandelavonturen was het tijd voor spektakel dus ik ging richting Wanaka. Om lekker op dreef te zijn reed ik 's avonds alvast een eind die kant op. Rond 18:30 werd het tijd voor diner dus de eerste camping na Hoikapatoru was mijn doel. Hoikapatoru in, Hoikapatoru uit en een diep donker gat. Regendruppels en geen camping. Na 25 km kronkelende, donkere en glooiende wegen was daar dan Ross. Dit zou hem worden. Ross in, rechtsaf. Ross uit. Nieuw diep donker gat, geen camping. Ok, dit ging niet goed. Inmiddels goot het dus werd het echt tijd voor de stop. Een u-bocht op de highway Ross weer in, een bar, even vragen. 'Een camping? Tja. Nou loop even mee.' Buiten toonde hij het grasveldje naast de Pub. 'Hier mag je wel slapen.' Terwijl wij allebei tegen beter in probeerde droog te blijven onder een klein afdakje was er ook een alternatief en prompt toonde hij een prima bed in een Cabin. Voor 20 dollar (15 euro) mocht ik daarin slapen. We waren eruit, het duurde niet lang of ik dronk een wit wijntje aan de bar met Evan, de stamgast. En iets later speelden we cracker cricket. Vergelijkbare regels met cricket (geheel onduidelijk dus) maar het was wel verstandig om de cracker (rotje) weg te slaan met de lepel in een willekeurige richting zodat hij niet in jouw buurt ontplofte. Het werd een gezellige avond terwijl Evan de goudmijnexploitant zich af vroeg wat de lokale hulpsheriff zou doen met zijn dynamiet licentie als hij nu zou binnen stappen...
En verder? Mijn yoghurtjes zijn gestolen uit de gemeenschappelijke koelkast. Ik heb geraft, 2 super canyons gedaan 1 met Ieren die niet echt konden zwemmen zodat ik werd bevorderd tot hulpstaff om ze te redden en helpen en als zeehondje van een rots kon afglijden met mijn hoofd naar voren voor de fun. En 1 met een abseil van 90 meter in 3 delen inclusief sprong van 13 meter wat best een eind is zodat je onderweg bedenkt welke instructies je ook alweer allemaal gehad had ...'Wow' ... 'Splash'. Boottocht op de Milford Sound met dolfijnen. Amerikaanse lifters meegenomen. Mijn tent heeft een storm overleeft (en ik dus ook). Samen met 999 andere mensen op het strand en nog een boel op de balkons, bootjes en verderop gelegen grasvelden de saaiste vliegtuigshow ooit gekeken. Puzzling world bijna vergeten te noemen terwijl dit mijn culturele museum moment was met omhoog rollende ballen en een meesterlijk doolhof waarin je met 20 andere volwassenen probeerde de route te vinden terwijl je allemaal geen idee had en de enige gedachtes waren: 'opgeven is geen optie' en 'Dit wil ik in in Nederland namaken'
En de andere stoere verhalen komen nog wel eens...
Nu ga ik de outback van Adelaide naar Alice Springs, op jacht naar Kangaroes en Koala's... Tot in Mei.
@Neil: mijn werkbezoeken heb ik in eerste gericht op product vergelijkingswarenonderzoek: gigantische paaseieren (wild strawberry + caramel en marsmallow) en witte chocolade met macademianoten zouden een mooie aanvulling zijn voor het Mars assortiment
@Margiet: De kentekenplaat zegt: Het glas is halfvol, de andere helft was heerlijk
@Pappa: In Australië ga ik waarschijnlijk een Margareth ontmoeten, wil jij onze familie foto nog eens emailen?
@Eric & Lisa: In Australië ga ik waarschijnlijk een Margareth (Hoek kant van de familie) ontmoeten, willen jullie een recente foto van Margje emailen?
Nieuw Zealand was ontzettend wijds, leeg, nat, winderig en vooral Schitterend! Vol met bijzondere mensen, vrolijk en relaxt. Zo ontmoette ik Richie, een muzikant en uiterst vriendelijke Australiër. Nadat hij voor mij gitaar gespeeld heeft vraagt hij om Maggie gedag te zeggen, 150 km verderop. Waar precies? Bij die grotten office, ze is er altijd, komt goed....
Bij de grotten office staat alleen een man achter de balie. Ik kijk cool en vertel hem op zoek te zijn naar Maggie. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is verteld hij dat ik pech heb, ik ben haar huis net voorbij gereden en ze is vrij vandaag, ik kan wel een briefje achterlaten. Hij drukt een pen en een briefje in mijn handen. Ok, nu scoorde ik altijd slecht voor Engelse brieven, maar deze is een meesterwerkje geworden: een glimlach en een warme groet doorgeven is altijd leuk om te doen.
En dan was er De Chinees. 'S ochtends vroeg klom ik in de watertaxi om gedropt te worden in het Abel Tasman National Park om vervolgens weer terug te lopen langs hagelwitte stranden, azuurblauwe zee en een schitterende zon (ook 1 keer weergeluk gehad :)). In de boot zat De Chinees. Duidelijk herkenbaar aan het geklik van zijn camera. Nu was het een tamelijk unieke taxitrip inclusief zeehonden, pinguïns (echte!!) en de gespleten rots, maar toch. Halverwege riep de chauffeur 'Wie moet ik hier vanmiddag weer ophalen?' Klik - Klik .... 'Wie moet ik hier vanmiddag ophalen?' Klik - Klik .... Ok! Hij wees richting De Chinees, jij wordt vast weer opgehaald hier! 'De Chinees sprak prima Chinees, kon klikken en knikken in onnavolgbare richtingen en had een papier in zijn hand met een kringel en '4pm' Juist. We waren eruit en konden verder. Bij de volgende drop off ging iedereen aan land en kon de wandeling beginnen. De Chinees liep verstrooid rond, plastic tasje met eten, fles aan een touwtje om zijn hals, nog een tasje, en nog een onbeduidende harmonica fles aan zijn tas, en voortdurend 'Klik - Klik' struikelend over de eerste steen op het pad. Ik heb hem nog op zijn eigen foto toestel vastgelegd en geprobeerd uit te leggen dat dat water dat hij uitgekozen had niet om te drinken was zoals het rode kruis aan gaf en ben aan de wandel gegaan. Terwijl de chauffeur ons na riep om vooral op De Chinees te letten stierf het geluid van Klik- klik langzaam weg.
Na mijn wandelavonturen was het tijd voor spektakel dus ik ging richting Wanaka. Om lekker op dreef te zijn reed ik 's avonds alvast een eind die kant op. Rond 18:30 werd het tijd voor diner dus de eerste camping na Hoikapatoru was mijn doel. Hoikapatoru in, Hoikapatoru uit en een diep donker gat. Regendruppels en geen camping. Na 25 km kronkelende, donkere en glooiende wegen was daar dan Ross. Dit zou hem worden. Ross in, rechtsaf. Ross uit. Nieuw diep donker gat, geen camping. Ok, dit ging niet goed. Inmiddels goot het dus werd het echt tijd voor de stop. Een u-bocht op de highway Ross weer in, een bar, even vragen. 'Een camping? Tja. Nou loop even mee.' Buiten toonde hij het grasveldje naast de Pub. 'Hier mag je wel slapen.' Terwijl wij allebei tegen beter in probeerde droog te blijven onder een klein afdakje was er ook een alternatief en prompt toonde hij een prima bed in een Cabin. Voor 20 dollar (15 euro) mocht ik daarin slapen. We waren eruit, het duurde niet lang of ik dronk een wit wijntje aan de bar met Evan, de stamgast. En iets later speelden we cracker cricket. Vergelijkbare regels met cricket (geheel onduidelijk dus) maar het was wel verstandig om de cracker (rotje) weg te slaan met de lepel in een willekeurige richting zodat hij niet in jouw buurt ontplofte. Het werd een gezellige avond terwijl Evan de goudmijnexploitant zich af vroeg wat de lokale hulpsheriff zou doen met zijn dynamiet licentie als hij nu zou binnen stappen...
En verder? Mijn yoghurtjes zijn gestolen uit de gemeenschappelijke koelkast. Ik heb geraft, 2 super canyons gedaan 1 met Ieren die niet echt konden zwemmen zodat ik werd bevorderd tot hulpstaff om ze te redden en helpen en als zeehondje van een rots kon afglijden met mijn hoofd naar voren voor de fun. En 1 met een abseil van 90 meter in 3 delen inclusief sprong van 13 meter wat best een eind is zodat je onderweg bedenkt welke instructies je ook alweer allemaal gehad had ...'Wow' ... 'Splash'. Boottocht op de Milford Sound met dolfijnen. Amerikaanse lifters meegenomen. Mijn tent heeft een storm overleeft (en ik dus ook). Samen met 999 andere mensen op het strand en nog een boel op de balkons, bootjes en verderop gelegen grasvelden de saaiste vliegtuigshow ooit gekeken. Puzzling world bijna vergeten te noemen terwijl dit mijn culturele museum moment was met omhoog rollende ballen en een meesterlijk doolhof waarin je met 20 andere volwassenen probeerde de route te vinden terwijl je allemaal geen idee had en de enige gedachtes waren: 'opgeven is geen optie' en 'Dit wil ik in in Nederland namaken'
En de andere stoere verhalen komen nog wel eens...
Nu ga ik de outback van Adelaide naar Alice Springs, op jacht naar Kangaroes en Koala's... Tot in Mei.
@Neil: mijn werkbezoeken heb ik in eerste gericht op product vergelijkingswarenonderzoek: gigantische paaseieren (wild strawberry + caramel en marsmallow) en witte chocolade met macademianoten zouden een mooie aanvulling zijn voor het Mars assortiment
@Margiet: De kentekenplaat zegt: Het glas is halfvol, de andere helft was heerlijk
@Pappa: In Australië ga ik waarschijnlijk een Margareth ontmoeten, wil jij onze familie foto nog eens emailen?
@Eric & Lisa: In Australië ga ik waarschijnlijk een Margareth (Hoek kant van de familie) ontmoeten, willen jullie een recente foto van Margje emailen?
-
19 April 2014 - 22:55
Tantetje :
Prachtig Jet je nieuwe verhalen !!Leuk zoveel verschillende mensen te ontmoeten!!Véél pleziermet je volgende ondernemingen!!!Liefs Tantetje. -
19 April 2014 - 22:55
Tantetje :
Prachtig Jet je nieuwe verhalen !!Leuk zoveel verschillende mensen te ontmoeten!!Véél pleziermet je volgende ondernemingen!!!Liefs Tantetje. -
20 April 2014 - 11:26
Lieneke Van Beem:
Ha Jet
wat een verhalen en wat een vertrouwen... geniet maar weer heerlijk verder tot in je kleine teentjes!! -
20 April 2014 - 15:33
Sylvia:
Hi Jet,
Wat een vette verhalen weer!
Wat dacht jij? Ik heb wat tijd over en ga ff naar de andere kant van de wereld??!
Mocht je terug komen dan hebben we hier een verassing voor je, want ik denk dat ze Vriet zo lekker daar niet verkopen :-)
Voor de beste frietjes van Nederland kan je het best naar het Zuid-Hollandse Alphen aan den Rijn gaan. Volgens de jaarlijkse AD Nationale Friettest zijn de gele patatjes van het Fers Friethuys in Alphen de allerbeste.
Enjoooooooooooooy -
20 April 2014 - 16:21
Jose Huls:
Hoi Jet, wat maak je toch weer mooie dingen mee. Abel Tasman, ik droom er nog wel eens van. Zo mooi. Succes en geniet verder van je reis. Groetjes uit een iets saaier nederland. Jose -
21 April 2014 - 11:11
Margriet:
hoihoi, die paaseieren klinken wel interessant. Zijn zeker slecht voor de lijn. Doe de familie de groeten. Margriet -
21 April 2014 - 20:34
ADRI VAN Beem:
Hallo Jet 'geniet maar lekker van je avontuur .
groetjes Oom Adri . -
22 April 2014 - 11:31
Neil:
He Jet, wat een prachtige paaseieren. Zonde om daar reepjes van te maken. Mooie foto's trouwens. Geeft een goede indruk bij je verhaal. Cracker Cricket is een bijzonder fenomeen vind ik. Interessant om te kijken of we na het aanstaande vuurwerkverbod een tweede kans krijgen om een gezellig oudjaarsevenement in de binnenstad van Amsterdam georganiseerd te krijgen. Ik ben meer dan geïnteresseerd in de precieze benodigdheden. Ik begrijp uit je verhaal dat het spel voor een gemiddelde hoge C ondoenlijk is? Geniet van alle tijd, aandacht en nieuwe indrukken. -
22 April 2014 - 13:25
Anneke:
Wat een mooie verhalen weer! Veel plezier in Australië, -xXXx-
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
